அன்புள்ள அப்பாவிற்கு,....

எனக்கு நன்றாகத்தெரியும் அப்பாக்கள் அணைவரும் தியாகிகள் என்று, ஏனென்றால் முகத்தை விறைப்பாய் வைத்து தன் மகனை பயமுறுத்துவதற்காக பழக்க பட்டவர்கள் என, இன்னும் முழுதாய் அப்பா என்று அழைக்க அத்தனை பயம் உங்களிடம் ,அப்... அவ்வளவு தான் வார்த்தை வரும்..அத்தனை முறை வாங்கி இருக்கிறேன் ஒழுக்க அடியை உங்களிடம்..

ஒரு பென்சில் உங்களிடம் கேட்டால் போதும், வேற என்ன எல்லாம் வேணும் குமாரு என்பீர்கள், ஒரு நடுத்தர குடும்ப பின்னணியில் இருந்துகொண்டு இதுவரை எந்த கட்டணத்தையும் இரண்டாம் நாள் கட்டியதில்லை, முதல் நாளே இருப்பீர்கள் கல்லூரியில்..

எதுக்கப்பா கல்லூரியெல்லாம் பையன  படிக்க வைச்சுக்கிட்டு என்று முணுமுணுத்த ஊர் பெரியவர்களிடம், கடன் வாங்கியாவது என் பையன படிக்கவைச்சு பெரியாளாக்கிபுடுவேன் அப்டின்னு நிமிர்ந்து சொன்ன உங்களை தலை குனியவைக்க விடமாட்டேன்னு மனசுக்குள்ள தன்னம்பிக்கைய விதைக்க வைச்ச உங்க நம்பிக்கை தான் என் பலம் இப்பொழுதும்..

பத்தாயிரம் ரூபாய் பணத்தை தொலைச்சுபுட்டு வந்து நின்னப்ப, அசராம, போயிட்டு போகுது குமாரு, நீ உடனே வீடு வந்து சேரு அதுபோதும் எனக்கு  என்ற ஒற்றை வார்த்தை தான் இன்னும் பாசமா ஒட்டிக்கிடக்கு...

 எத்தனை கோபமாய் இருந்தாலும் சரி உங்கள் மேல், என்னை உயர்த்தி பிடிக்க நினைத்து உங்கள் தோளை கொடுப்பதிற்கு பதிலாய் உங்கள் வாழ்க்கையையே கொடுத்த உங்களை நினைத்த தருணமே மாறும் கோபமும் பாசமாய்..

குறைந்தது இருபது முறையாவது நீங்கள் பெரிய விபத்துகளில் சிக்கி இருப்பீர்கள் என்று நினைக்கிறேன்,  அத்தனை தருணங்களிலும் உங்கள் மன தைரியத்தை கண்டு வியந்து இருக்கிறேன், அப்பொழுதெல்லாம் கலங்காத நீங்கள், முதல் முறை என்னை கல்லூரி விடுதியில் சேர்த்து விட்டு விடை பெறும்போது அழுத அழுகை சொல்லிவிட்டது அப்பா நீங்கள் என் மீது வைத்து இருக்கும் உலகங்களை தாண்டிய பாசத்தை  .

இப்பொழுது புரிகிறது , அப்பாக்கள் பாசத்தை பக்குவமாய் மறைத்து வைப்பதால் தான் அம்மாக்கள் முதலிடம் பாசத்தில் எப்பொழுதும் ....